गर्भगीता प्राचीन भारतीय ग्रंथ आहे, जो सामान्यतः पद्म पुराण किंवा श्रीमद्भागवत पुराण यांसारख्या पुराणांमधील संवादांचा एक भाग मानला जातो. यात भगवान शंकर आणि पार्वती यांच्यातील संवाद असतो, ज्यामध्ये जीवन, मृत्यू, कर्म, आणि पुनर्जन्म यासारख्या गहन तत्त्वज्ञानविषयक मुद्द्यांवर चर्चा केली जाते. गर्भगीतेचे महत्त्व खालीलप्रमाणे आहे:
गर्भगीता आध्यात्मिक आणि तात्त्विक मार्गदर्शन करते. गर्भगीता मानवी जीवनाचे उद्देश, कर्माचे नियम, आणि आत्म्याचा प्रवास याबद्दल स्पष्टता प्रदान करते. ती आत्म्याच्या अमरत्वावर आणि जीवन-मृत्यूच्या चक्रावर प्रकाश टाकते.
गर्भगीता कर्मसिद्धांत आणि पुनर्जन्माच्या संकल्पनेचे तपशीलवार वर्णन करते. ती सांगते की प्रत्येक व्यक्तीचे आयुष्य त्याच्या पूर्वजन्मातील कर्मांवर अवलंबून असते.
गर्भगीता नीतिमत्ता, धर्म, आणि जीवनातील योग्य मार्ग यावर भर देते. ती व्यक्तीला सत्कर्म करण्यास आणि आत्मिक प्रगतीसाठी प्रेरित करते.
गर्भगीता मृत्यूला अंत न मानता आत्म्याच्या प्रवासातील एक टप्पा मानते. यामुळे मृत्यूबद्दल भीती कमी होते आणि जीवनाला व्यापक दृष्टिकोनातून पाहण्यास प्रोत्साहन मिळते.
गर्भगीतेचा अंतिम उद्देश आहे आत्मज्ञान आणि मोक्ष प्राप्ती. ती सांगते की खरे ज्ञान आणि भक्तीमुळे व्यक्ती जन्म-मृत्यूच्या चक्रातून मुक्त होऊ शकते.
गर्भगीतेनुसार मुले त्यांच्या वडिलांच्या आधी का मरतात?
गर्भगीतेनुसार, मुलांचे वडिलांच्या आधी मृत्यू होण्याचे कारण कर्मसिद्धांत आणि पुनर्जन्माच्या संकल्पनेशी निगडित आहे. याबाबत खालील मुद्दे स्पष्ट करतात:
गर्भगीता सांगते की प्रत्येक व्यक्तीचे आयुष्य त्याच्या पूर्वजन्मातील कर्मांवर आधारित असते. जर एखाद्या आत्म्याने पूर्वजन्मात असे कर्म केले असतील ज्यामुळे त्याला कमी आयुष्य मिळते, तर तो आत्मा (मुलाच्या रूपात) लवकर मृत्यू पावतो. याचा अर्थ असा की मुलाच्या मृत्यूचा संबंध त्याच्या स्वतःच्या कर्मांशी आहे, वडिलांच्या कर्मांशी नाही.
गर्भगीता असे सुचवते की प्रत्येक आत्म्याचा जन्म विशिष्ट उद्देशाने होतो. काही आत्मे कमी वयातच त्यांचा उद्देश पूर्ण करतात आणि त्यामुळे त्यांचे आयुष्य लहान असते. उदाहरणार्थ मुलाचा जन्म कदाचित पालकांना काही विशिष्ट अनुभव किंवा शिकवण देण्यासाठी असू शकतो.
काहीवेळा मुलांचे लवकर मृत्यू हे पालकांच्या कर्मांशी जोडलेले असू शकते. गर्भगीतेच्या मते, पालकांनी पूर्वजन्मात केलेल्या कर्मांमुळे त्यांना दुखद अनुभव मिळू शकतात, जसे की मुलाचा मृत्यू. हा एक प्रकारे कर्माचे ऋण फेडण्याचा मार्ग असतो.
गर्भगीता आत्म्याला अमर मानते. मुलाचा मृत्यू हा त्याच्या आत्म्याच्या प्रवासातील एक टप्पा असतो. त्यामुळे, मुलाचे लवकर निधन हे वडिलांच्या आयुष्याच्या तुलनेत वेगळ्या दृष्टिकोनातून पाहिले जाते. आत्मा दुसऱ्या जन्मात त्याचा प्रवास सुरू ठेवतो.
गर्भगीता असेही सांगते की जीवन आणि मृत्यू हे दैवी योजनेनुसार घडतात. मुलांचे लवकर मृत्यू हे मानवी दृष्टिकोनातून दुखद वाटले तरी, विश्वाच्या व्यापक योजनेत त्याला अर्थ असतो.
गर्भवती महिलांना गर्भगीतेचे पठण करण्याचा सल्ला दिला जातो कारण त्याचा त्यांच्या न जन्मलेल्या बाळावर सकारात्मक परिणाम होतो. ते बाळाच्या मानसिक आणि आध्यात्मिक विकासात मदत करते, त्याला सुसंस्कृत आणि सद्गुणांनी परिपूर्ण बनवते. गर्भगीतेमध्ये भगवान श्रीकृष्णाने म्हटले आहे की जो व्यक्ती या शास्त्राचे चिंतन करतो तो जन्म आणि मृत्युच्या चक्रातून मुक्त होतो आणि मोक्ष प्राप्त करतो. हे शास्त्र व्यक्तीला आत्म्याचे वास्तव, जीवनाचा उद्देश आणि देवाशी असलेल्या नात्याची खोली समजून घेण्यास मदत करते. ते आत्मचिंतन आणि आध्यात्मिक जागरूकता वाढवते. गर्भगीता धर्माच्या मार्गाचे अनुसरण करण्यास प्रेरित करते आणि अधर्म टाळण्याचा इशारा देते.
गर्भगीता जीवन आणि मृत्यू यांना कर्म, पुनर्जन्म, आणि दैवी योजनेच्या दृष्टिकोनातून समजावून सांगते. मुलांचे वडिलांच्या आधी मृत्यू होणे हे त्यांच्या स्वतःच्या कर्मांवर, पूर्वजन्मातील संचित कर्मांवर, किंवा पालकांच्या कर्मांशी संबंधित असू शकते. गर्भगीता याला दुखद घटना म्हणून पाहण्याऐवजी आत्मिक प्रवासाचा भाग मानते आणि आत्मज्ञान, भक्ती, आणि सत्कर्मांद्वारे जीवनाला सार्थक करण्याचा संदेश देते.
