मेघ दाटले
सौ. स्वाती दांडेकर
नीळ्या अंबरी दाटलेढग हे किती काळे-काळे आपल्या मधे समावुन घेतले निर्मल शीतल जल हे सारेजन जीवना सुखी करण्याहे किती आतुर झाले सारे सारे मिळुनी आले करण्या वसुंधरा हिरवी रेसंगे वार्‍याशी खेळ करतीवारा म्हणे वाहेन मी तर ढग हे म्हणती बरसेन मी प्रथम रेझुंज ह्यांची पाहता पाहतासूर्य देवता लपले मागे पाण्याची प्रथम बूंद पडली माझ्या वरी पडता क्षणी आठवणीची जमली दाटी माझ्या मनी. 
मन हे हरवुन गेलेझाले मनोमनी मी तुझी आठवणीची अमीट छाया दाटली माझ्या मनी रेआठवणीच्या छाये मधुनजेव्हा मी बाहेर आले तेव्हा नीळ्या अंबरानी केले स्वागत माझे.
