Kids story : अनेक वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. एका लहान पक्ष्याने पहिल्यांदा डोळे उघडले तेव्हा तो स्वतःला त्याच्या आईसोबत शोधत होता. त्याची आई त्याला दररोज धान्य आणत असे. एके दिवशी, त्याची आई म्हणाली,
आई पक्षी: आता तू आपले पंख फडफडवावे जेणेकरून तू उडायला शिकू शकशील. मी नेहमीच तुला धान्य आणू शकत नाही; तुला ते स्वतः शोधावे लागतील.
बाळ पक्षी: पण आई, मला भीती वाटते. जर मी उडलो तर मी पडेन.
आई पक्षी: नाही, बाळ, देवाने आपल्याला उडण्यासाठी पंख दिले आहे; ते आपल्याला कधीही पडू देणार नाहीत.
बाळ पक्षी त्याच्या आईच्या शब्दांकडे दुर्लक्ष करत खेळत राहिला. अशा प्रकारे वेळ गेला. एके दिवशी, आई पक्षी रागाने त्याच्या घरट्यात परतला.
आई पक्षी: मी तुला उडायला शिकायला सांगितले होते, पण तुला समजले नाही. आता, उद्यापासून, तू माझ्यासोबत धान्य आणण्यासाठी यावे.
बाळ पक्षी एक निमित्त करून म्हणाला, आई, माझे पाय खूप दुखत आहे. मी अन्नासाठी जाऊ शकत नाही.
आई पक्षी: तुझी ही सवय एक दिवस तुला खूप महागात पडेल. असेच काही दिवस गेले. एके दिवशी, तो बाळ पक्षी तिच्या आईची वाट पाहत होता. इतक्यात एक कावळा आला.
कावळा: बाळ पक्षी, एका शिकारीने तुझ्या आईला पकडून पिंजऱ्यात नेले आहे. ती कधीही परत येणार नाही. हे ऐकून तो लहान पक्षी रडू लागला. संध्याकाळी तो उठला तेव्हा सर्वत्र अंधार पडणार होता. भुकेमुळे तो त्रस्त होत होता.बाळपक्षी रात्रभर घाबरून एका जागी लपून राहिली. सकाळी त्याला जवळचे सर्व पक्षी अन्नासाठी जाताना दिसले. हे पाहून त्याला वाटले, "आता माझ्याकडे पर्याय नाही. जर मी अन्नासाठी गेलो नाही तर मी उपाशी मरेन."
तो बाळ पक्षी उडण्याचा प्रयत्न करत होता, पण तो पुढे सरकताच तो पडू लागला. पडण्यापासून स्वतःला वाचवण्यासाठी, तो पंख फडफडवू लागला आणि उडू लागला.
बाळ पक्षी इतर पक्ष्यांच्या मागे उडू लागला. उडता उडता तो तिथे पोहोचला जिथे इतर सर्व पक्षी धान्य चोचत होते. त्याने पोटभर खाल्ले, तोंडात काही धान्य भरले आणि आपल्या घरट्यात परतला.
तो आला तेव्हा त्याला त्याची आई हसताना दिसली. बाळ पक्षी म्हणाला आई, तू ठीक आहेस ना? तो शिकारी तुला सोडून गेला. आईपक्षी म्हणाली नाही, माझ्या बाळा, मी तुला खोटी बातमी दिली. मी जवळच्या झाडावर लपली होते. तू नेहमीच स्वतःचे काम करावेस. तू कधीही कोणावर अवलंबून राहू नये. आज, फक्त एका दिवसात, तू चांगले उडायला शिकला आहेस. कारण तुला आधार देणारे कोणीही नव्हते. हा धडा लक्षात ठेव.
तात्पर्य : नेहमी आव्हान स्वीकारावे; यामुळे घाबरल्याने कंटाळा केल्याने काहीही साध्य होत नाही.
Edited By- Dhanashri Naik
