तू भार्या, तू भगिनी,
तू दुहिता, प्रत्येक वीराची माता,
तू नवयुगाची प्रेरणा या जगताची भाग्यविधाता.
प्रस्तावना-
मानवी समाजाला एक वाहन मानले तर स्त्री-पुरुष ही त्याची दोन चाके आहेत. दोन्ही निरोगी आणि मजबूत असणे आवश्यक आहेत. दोघांपैकी एक कमकुवत झाला तर वाहन न राहता इंधन होईल. चालत असणे जीवन आहे. समाजातील स्त्री-पुरुष या दोन्ही घटकांना सशक्त आणि प्रगत करण्यासाठी प्रयत्न करणे हे समाजाचे कर्तव्य आहे.
भारतीय स्त्रीचा भूतकाळ -
प्राचीन काळी भारतातील ऋषीमुनींना स्त्रीचे महत्त्व चांगलेच समजले होते. त्यावेळी येथे महिलांचा सर्वांगीण विकास झाला होता. सीतेसारख्या साध्वी, सावित्रीसारख्या सद्गुणी, गार्गी, मैत्रेयीसारख्या महान स्त्रियांनी या देशाची शोभा वाढवली. त्यांचे नाव घेतल्यावर आपले शीश अभिमानाने उंच होते. त्या वेळी येथील आदर्श होता - 'यत्र नार्यस्तु पूज्यन्ते, रमन्ते तत्र देवता'. म्हणजेच जिथे स्त्रियांची पूजा केली जाते, तिथे देव रमण करतात.
मध्ययुगीन काळात भारतीय महिलांचा काळ बदलला. आपल्या समाजात अनेक वाईट प्रथा पसरू लागल्या आणि स्त्रियांचे महत्त्व कमी होऊ लागले. स्त्री आता देवी राहिली नसून ती चैनीची वस्तू झाली. परदेशी लोकांच्या आगमनाने त्यात अजूनच भर पडली. परिणाम असा झाला की ती स्त्री पुरुषाला अशी वाटू लागली की तिला घराच्या चार भींतिमध्ये कोंडून सुरक्षित ठेवावं लागलं. त्यांना ना शिक्षणाचा अधिकार होता ना बोलण्याचा अधिकार. माणसाच्या कोणत्याही कामात ढवळाढवळ करणे हा त्याच्यासाठी गुन्हा ठरला.
ती पुरुषाच्या अतृप्त इच्छा पूर्ण करण्याचे साधनच राहिली. स्त्री जातीची इतकी अधोगती झाली की ती स्वतःलाच विसरली. तिलाही समाजात काही महत्त्व आहे - हे स्वत: स्त्रीच्या लक्षातही आले नाही. विकासाची भावना त्यांच्या मनातून नाहीशी झाली. नवऱ्याची इच्छा पूर्ण करण्यासाठी, प्रत्येक योग्य-अयोग्य इच्छेसमोर डोके टेकवायचे, जणू निर्मात्याने तिला यासाठी निर्मित केले आहे अशी समजूत व्हाल लागली.
महिलांची सद्यस्थिती
विसाव्या शतकाच्या सुरुवातीला भारताच्या राष्ट्रीय चळवळीबरोबरच सामाजिक चळवळही सुरू झाली. समाजात प्रबोधनाची लाट उसळली. राजा राममोहन रॉय आणि महर्षी दयानंद यांनी समाजातील वाईट प्रथा नष्ट केल्या. महिला समाजाकडे विशेष लक्ष दिले गेले. पुढे महात्मा गांधींच्या नेतृत्वाखाली सामाजिक क्रांती झाली. जनतेला स्त्रीचे महत्त्व कळू लागले आणि तिचे बंधन सैल होऊ लागले. स्त्री पुन्हा शिकू लागली. राष्ट्रीय चळवळीतही अनेक महिलांनी महत्त्वाचे कार्य केले.
सरोजिनी नायडू आणि विजयालक्ष्मी पंडित यांच्यासारख्या मान्यवर महिलांनी पुढे जाऊन स्त्री समाजाची वाट दाखवली. 1947 मध्ये भारत स्वतंत्र झाला, तेव्हापासून भारतात सर्वच क्षेत्रात विकासाची कामे सुरू झाली. समाजातील दोष दूर करण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न सुरू झाले. स्त्री समाजात काही प्रमाणात प्रबोधन झाले. सर्वात महत्त्वाची घटना अशी घडली की भारतीय राज्यघटनेत महिलांना पुरुषांप्रमाणे समान अधिकार देण्यात आले आहेत.
अशा प्रकारची कायदेशीर समानता बहुधा पहिल्यांदाच स्त्रियांना दिली गेली. आज महिलांनी शिक्षण, कला, विज्ञान, राजकारण या क्षेत्रांत प्रवेश केला आहे, याचा आनंद आहे. अनुभव सांगतो की स्त्रिया कोणत्याही बाबतीत पुरुषांपेक्षा कमी नाहीत. आज आपण पाहतो की भारतीय महिला समाजात वेगाने प्रबोधन होत आहे.
पुरुषांनाही महिलांचे महत्त्व कळू लागले आहे. भारतीय महिलांनी अल्पावधीतच हे सिद्ध केले आहे की भारतातील महिला शिक्षण, बुद्धिमत्ता, सौंदर्य आणि शौर्यामध्ये जगातील कोणत्याही जातीच्या किंवा देशातील महिलांपेक्षा कमी नाहीत.
महिलांचे भविष्य
महिलांच्या स्थितीत बरीच सुधारणा झाली आहे हे बरोबर आहे, पण हा विकास अजून पूर्ण म्हणता येणार नाही. ग्रामीण भागात शिक्षणाची पद्धत फारच कमी आहे. शिक्षणाशिवाय विकास अशक्य आहे. गावात महिलांच्या शिक्षणात बरीच प्रगती होत आहे यात शंका नाही. आशा आहे, लवकरच भारतातील सर्व मुले-मुली शिक्षित होतील.
त्या सुशिक्षित समाजात स्त्री-पुरुष एकमेकांचे महत्त्व समजून घेतील. तो दिवस दूर नाही जेव्हा भारतात स्त्री-पुरुष दोघेही समानतेने प्रगतीच्या मार्गावर चालतील आणि शाळा, कार्यालय, प्रयोगशाळा आणि लष्करातही समानतेने काम करताना आढळतील.
उपसंहार
महिलांच्या विकासाशिवाय हा समाज अपूर्ण आहे. ज्याप्रमाणे पत्नी ही पतीची अर्धी पत्नी असते, त्याचप्रमाणे स्त्री ही समाजाचा अर्धा भाग असते. जेव्हा अर्धा अवयव अविकसित आणि अविकसित राहतो, तेव्हा संपूर्ण अवयव रोगग्रस्त आणि अविकसित राहतो. जर पुरुष शिव असेल तर स्त्री शक्ती आहे, जर पुरुष आस्तिक असेल तर स्त्री पूजनीय आहे, जर पुरुष पौरुषमय असेल तर स्त्री लक्ष्मी आहे - ती कोणत्याही प्रकारे पुरुषापेक्षा कमी नाही.
ती मुलगी म्हणून जपली जाते, पत्नी म्हणून जपली जाते आणि आई म्हणून पूजनीय असते. त्याच्यांमध्ये जगाची अतुलनीय शक्ती आहे. जेव्हा ती आनंदी असतो तेव्हा ती कमळासारखी मऊ असते आणि जेव्हा रागावते तेव्हा चंडी असते. खरं तर, स्त्रिया ही अनेक शक्ती असलेली अनेक रूपे आहेत, तिच्या कल्याणाची आणि विकासाची कामना करणे हे प्रत्येक भारतीयाचे पवित्र कर्तव्य आहे.
ती आई आहे,
ती ताई आहे,
ती मैत्रिण आहे,
ती पत्नी आहे,
ती मुलगी आहे,
ती जन्म आहे,
ती माया आहे,
ती सुरूवात आहे
आणि तिच नसेल तर
सारं काही व्यर्थ आहे.
