आजीच्या जवळी घड्याळ कसले आहे चमत्कारिक,
देई ठेवुनि तें कुठे अजुनि हे नाही कुना ठाऊक;
त्याची टिक टिक चालते न कधिही, आहे मुके वाटते
किल्ली देई न त्यास ती कधि, तरी ते सारखे चालते
“अभ्यासास उठीव आज मजला आजी पहाटे तरी,”
जेव्हा मी तिज सांगुनी निजतसे रात्री बिछान्यावर
साडेपाचही वाजतात न कुठे तो हाक ये नेमकी
“बाळा झांजर जाहले, अरवला तो कोंबडा, उठ की!”
ताईची करण्यास जम्मत, तसे बाबूसवे भांडता
जाई संपुनिया सकाळ न मुळी पत्त कधी न लागता!
“आली ओटीवरी उन्हे बघ!” म्हणे आजी, “दहा वाजले !
जा जा लौकर !” कानि तो घणघणा घंटाध्वनी आदळे.
खेळाच्या अगदी भरांत गढुनी जाता अम्ही अंगणी
हो केव्हा तिनिसांज ते न समजे! आजी परी आंतुनि
बोले, “खेळ पुरे घरांत परता! झाली दिवेलागण,
ओळीने बसुनी म्हणा परवचा ओटीवरी येउन!”
आजीला बिलगून ऐकत बस जेव्हा भुतांच्या कथा
जाई झोप उडून, रात किती हो ध्यानी न ये ऐकता!
“अर्धी रात्र कि रे” म्हणे उलटली, “गोष्टी पुरे! जा पडा!’
लागे तो धिडधांग पर्वतिवरी वाजावया चौघडा
सांगे वेळ, तशाच वार-तिथीही आजी घड्याळातुनी
थंडी पाऊस ऊनही कळतसे सारे तिला त्यातूनि
मौजेचे असले घड्याळ दडुनी कोठे तिने ठेविले?
गाठोडे फडताळ शोधूनि तिचे आलो ! तरी ना मिळे!
कवी – केशवकुमार
