|| संतकंवी श्री दासगणूविरचित || || श्रीगजाननस्तोत्र ||
||श्रीगणेशाय नमः ||
हे सर्वाद्या सर्वशक्ती | हे जगदोद्वारा जगत्पति |
साहय व्हावें सत्वरगति | या लेकराकारणें ||१||
जे जे काही ब्रम्हांडात | तें तें तुझें रुप सत्य |
तुक्यापुढें नाहीं खचित | कोणाचीही प्रतिष्ठा ||२||
तूं निरंजन निराकार | तूंच अवधूत दिगंबर |
साकाररुप सर्वेश्र्वर | विश्र्वनाथ तूंच की ||३||
जे जे काही म्हणावें | तें तें तुझे रुप बरवें |
दासगणूस आतां पावे | हीच आहे याचना ||४||
तूंच काशी विश्र्वेश्वर | सोमनाथ बद्रीकेदार |
महंकाल तेवि ओंकार | तूंच की रे त्र्यंबकेश्र्वरा ||५||
भीमाशंकरा मल्लिकार्जुन | नागनाथ पार्वतीरमण |
श्रीघृणेश्वर म्हणून | वेरुळगांवी तूंच की ||६||
तूंच परळी वैजनाथ | निधीतटाला तूंच स्थित |
रामेश्वर पार्वतीकांत | सर्व संकट निवारता ||७||
हे कृपार्णवा नारायणा| महाविष्णो आनंदधना |
हे शेषशायी परिपूर्णा | नरहरि वामना रघुपते ||८||
तूं वृंदावनीं श्रीहरी | तूं पांडुरंग पंढरपुरीं |
व्यंकटेश तूं गिरीवरीं | पुरीमाजीं जगन्नाथे ||९||
द्वारेसी नंदनंदन | नाम देती तुजकारण |
जैसे भक्तांचें इच्छील मन | तैसे तुज ठरविती ||१०||
आता हे चंद्रभागातटविहारा | या गजाननस्तोत्रा साहय करा |
हेंच मागें पसरुनि पदा | तुज विठठले दासगणू ||११||
गजानन जे स्वरुप कांही | तें तुक्याविण वेगळे नाही |
दत्त भैरव मार्तड तेही | रुपें तुझीच अधोक्षजा ||१२||
या सर्व स्वरुपांकारण | आदरे मी करी वंदन |
माझे त्रिताप करा हरण | हेंच आहे मागणे ||१३||
हें महालक्ष्मी कुलदेवते | कृपाकटाक्षें लेकरातें |
पाही दासगणूतें | हीच तुजला प्रार्थना ||१४||
आतां श्रीशंकराचार्य गुरुवर | तेवी नाथ मच्छिंदर |
निवृत्तीदास ज्ञानेश्वर | समर्थ सज्जनगडीचे ||१५||
हे तुकारामा महासंता | तुजलागी दंडवता |
करितों होई मला त्राता | नाहीं ऐसे म्हणूं नका ||१६||
हे शिडी।कर बाबासाई | लेकरांसाठी धांव घेई |
वामनशास्त्री माझे आई | माझी उपेक्षा करुं नका ||१७||
हे शेगांवीच्या गजानना | महासंत्ता आनंदघना |
तुला येऊं दे काहीं करुणा | या अजाण दासगणुची ||१८||
तुम्हां सर्वा प्रार्थून | स्तोत्र करितो हे लेखन |
माक्या चित्तीं म्हणून | वास आपण करावा ||१९||
जे जे तुम्ही वदवाल कांही | तेंच लिहीन कागदीं पाहीं |
स्वतंत्रता मलजा नाही | मी पोषणा तुमचना असें ||२०||
माघमांसीं सप्तमीस | वद्यपक्षीं शेगांवात |
तुम्ही प्रगटला पुण्यपुरुष | पंथाचिया माझारी ||२१||
उष्टया पत्रावळी शोधन | तुम्ही केल्या म्हणून |
मिळालें की नामभिमान | पिसा पिसा ऐसें तुम्हा ||२२||
उगी न वाढावी महती | म्हणून ऐसी केली कृती |
तुम्ही साच गुरुमूर्ती | लपून बसाया कारणे ||२३||
परि विचारवंत जे ज्ञानी | तें तुम्हालागी पाहुनी |
भ्रमा हातफळी देऊनी | पाय तुमचे वंदितात ||२४||
बंकटलाल दामोदर | हे दोघे चतुर नर |
भ्रमातें सारुन दूर | शरण आले तुम्हांला ||२५||
बंकटलालाचें सदनास | तुम्ही राहिला कांही दिवस |
तेथे जानराव देशमुखास | मरत असतां वांचविले ||२६||
केवळ पाजुनियां तिर्था | आपुल्या पदींचे समर्था |
तुजलागी दंडवता | असो आमुचा बरचेवर ||२७||
तुझीया लिलानिधीचा | नच लागे पार साचा |
टिटवींने सागाराचा अंत कसा घेववेल ? ||२८||
पितांबरा देऊनी भोपळा | नाल्यास तुम्ही पाठविला |
जल तें हो आणविण्यांला | तहान लागली म्हणून ||२९||
पितांबरासी बजाविलें | ओंजळीनें पाणी भले |
न पाहिजेतुंवा भरले | या माझिया भोपळयांत ||३०||
जलांत तुंबा बुडवावा | जलें पूर्ण भरुन घ्यावा |
आणि तोच मला आणून द्यावा | यांत अंतर करुं नको ||३१||
तुंबा बुडेल ऐंसे पाणी | नव्हते नाल्यालागुनी |
विश्र्वास ठेवलोनिया वचनीं | ऐसे केलें पितांबरे ||३२||
नाल्याचिया जलास | तुंबा तो लावितां सरसी |
आपोआप त्या ठायासी | भव्य खांच पडली की ||३३||
तुंबा त्यांत भरत आला | ऐशी तुझी अगाध लिला |
ती साच वर्णण्याला | शेषही थकेल वाटते ||३४||
सोमवारी प्रदोषांसी | बंकटलालच्या सदनरासी |
भाविकां आपण व्योमकेशी | दिसतसां महाराजा ||३५||
यात नवल ना तिळभर | कां की तूंच शंकर रमावर |
हे जेवढे चराचर | तेवढे तुम्हींच आहात की ||३६||
तुझे स्वरुप यथातथ्य | मानवासी नाहीं कळत |
म्हणून पडती भ्रमांत | मायावधहोऊनी ||३७||
प्रातः कालाचे वेळीं | संपली होती दिवासही |
जानकीराम देईना मुळीं | विस्तव तुमच्या चिलमिस ||३८||
जानकीराम सोनार बागेसरीचा वैश्र्वानर |
द्यावयासी कुरकुर | करुं लागला असे की ||३९||
तें अंतज्ञानी जाणून | कौतुक दाविले करुन |
चिलीम विस्तवांवाचून | पेटूनिया दाविली ||४०||
सोनार विस्तव देण्यांला | नाहीं ऐसे वदला|
म्हणूनिया येता झाला | राग भगवंताकारणें ||४१||
चिंचवणे ते सोनाराचें | नासलें अक्षय तृतीयेचें |
प्राणघातक किंडयांचे | झालें त्यांत साम्राज्य ||४२||
अवघे टकमका पाहती | नाका पदर लाविती |
एकमेकां सांगती | हें चिंचवणे खाऊ नका ||४३||
मग जानकीराम म्हणाला | साधूस वितव ना दिला |
त्याचा हा प्रत्यय आला | धन्य धन्य हा गजानन ||४४||
मग तात्काळ उठून वेगेंसी | आला बंकटलाल सदनासी |
हकीकत बंकटलालासी | सर्व केली निवेदन ||४५||
बंकटलालाचे वशिल्यानें | चरण धरिलें सोनारानें |
अनन्यभाव भक्तींने | गजाननाचे तेधवां ||४६||
गुरुराया अंतर | मऊ आपले साचार |
तेंच का हो केले कठारे | मजविषयी समर्था ||४७||
आतां या चिचवण्यासी | हात लावा पुण्यराशी |
त्याविण मी सदनासी | न जाय येथून ||४८||
ऐसी त्याच एकुण गिरा | चिंचवण्यासी लाविले करा |
चिंचवणी तेच झारा झरा | अमृताचा विबुधहो ||४९||
यापरी जानकीराम शरण आला | अखेर आपुल्या पदाला |
मुकीनचंदु कृतार्थ केला | खाऊन दोन कानवले ||५०||
माधव नामें चिंचोलीचा | ब्राम्हाण एक होता साचा |
त्यास बोध अध्यात्माचा | तुम्हीच एक केलात ||५१||
भ्रांती त्याची उठविली | प्रपंच माया तोडिली |
मोक्ष पर्वणी लाधली | तया माधवाकारणें ||५२||
ऐसें आपुलें महिमान | श्रेष्ठ आहे सर्वाहून |
पदरी असल्या विपुल पुण्य | पाय तुझे सांपडती ||५३||
वसंत पूजेकारण | घनपाठी ब्राम्हाण |
आणविलेत आपण | ऐन वेळीं तेधवा ||५४||
बंकटलालें आपणासी | नेले खावया मक्यासी |
आपुलिया मळयासी | आत आग्रह करुनी ||५५||
मोहळें होती मळयांत | मधमाशांची भव्य सत्य |
तीं पेटविता आगटीप्रत | उठती झालीं निजलीलें ||५६||
मधमाशांसी पाहून | लोक करिती पलायन |
भय जिवाचें दारुण | आहे की प्रत्येकाला ||५७||
तुम्ही मात्र निर्धास्त बैसता झाला मळयांत |
मधमाशा अतोनांत | बसल्या तुमच्या अंगावरी ||५८||
लोक दुरुन पाहती | परी न कोणाची होय छाती |
तुम्हां सोडवाया गुरुमूर्ती | मधमाशांच्या त्रासांतून ||५९||
बंकटलाल दु;खी झाला | पाहून त्या माशाला |
त्यांनी मात्र थोड केला | प्रयत्न तुम्हां सोडविण्यांचा ||६०||
कांही वेळ गेल्यावरी | तुम्हीच आज्ञ केली खरी |
मधमाशांस जाया दुरी | तें अवघ्यांनी पाहिलें ||६१||
आपुल्या आज्ञेनुसार | मधमाशांस झाल्या दुर |
बंकट म्हणे सोनार| आणवितों कांटे काढावया ||६२||
कां की मधमाशांचे काटे | रुतले असतील मोठें |
ते लपून बसती बेटे | स्वामी अवघ्या शरीरांत ||६३||
म्हणून ते काढावया | सोना आणवितो ये ठायां |
आपण म्हणालात वाया | हा त्रास घेऊं नका ||६४||
योगशास्त्र येतें मला | मी योगबलें कांटयाला |
बाहेर काढितो त्याजला | सोना कशास पाहिजे ? ||६५||
ऐसें बदून कुंभक केला | तेधवा की आपण भला |
तेणें बाहेर काटयाला | पडणें अवश्यक झाले की ||६६||
हे कौतुक सवा्रनी | पाहिले त्या ठिकाणी |
जो तो मनुष्य जोडी पाणी | स्वामी आपणांकारणे ||६७||
आपण म्हणाला त्यावर | हे जीवांनो, घटकाभर |
बैसा या वृक्षावर | आतां कोणास चावूं नका ||६८||
संकल्प बंकटलालचा | पूर्ण करणें आहे साचा |
सोहळा मका सेवण्यांचा | निर्विघ्न त्याचा होऊं द्या ||६९||
पहा माशा उठतां क्षणी | तुम्ही गेलांत पळूनी |
संकट येतां नाही कोणही | तारिता हे ध्यांनी धरा ||७०||
लाडू, पेढे खावयास | लोक जमती विशेष |
परी साहय संकटास | कोणीही करीना ||७१||
हे तत्व ध्यानी धरा | ईश्र्वरासी आपुला करा |
म्हणजे सफल होय खरा | तुमचा की संसार ||७२||
ऐसा उपदेश भक्ताप्रती | साच केलात गुरुमूर्ति |
एक्या मुखें करुं किंती | मी आपुलें वर्णन ||७३||
कृष्णाजीचें मळयांत | दांभिक गोसावी आले बहुत |
जे होते सांग्रत | शुष्क वेदांत जगाला ||७४||
त्या गोसाव्यांचा ब्रहागिरी | महंत आणिला वाटेकरी |
जो जळत्या पलंगावंरी | तुम्हांजवळ ना बैसला ||७५||
चहूंकडून होता पेटला | तो अग्नी आपण शांत केला |
तेणें त्या ब्रम्हागिरीला | कौतुक आत वाटले ||७६||
सर्व आभमान सोडून | आपणां तो आला शरण |
अग्नीचें ते अग्नीपण | चांदण्यापरी केले तुम्ही ||७७||
टाकळीकर हरीदासाचा | घोडा आज्ञेंत वागला |
तो सर्वानी पाहिला अशक्य कांही आपणाला | नाही उरलें जगात ||७९||
आडगांव आकोली गांवात | कावळे शिरता भंडा-यात |
आपण पळविले क्षणांत | आज्ञा त्यासी करुन ||८०||
अजूनपर्यत त्या ठायी | कावळा ये ना एकही |
संत जे वदतील कांही | खोटे होय कोठून ? ||८१||
प्रखर असुनी उन्हाळा | निर्जनशा काननाला |
ऐन दुपारचे समायाला | कौतुक केले आभनव ||८२||
अकोलीच्या रानांत | सर्व्हे नंबर बावन्नात |
एका शुष्क गर्दाडाप्रत | बनविली तुम्ही पुष्करिणी ||८३||
भक्त आपुला पितांबर | कृपा होती त्याचेवर |
तयाचाही आधकार | थोर आपण बनविला ||८४||
ज्यातीप्रत मिळाल्या ज्योत | भेद काही न तेथे उरत |
खराच पितांबर पुण्यवंत साक्षात्कारी जाहला ||८५||
वठलेल्या आंब्याला | त्यांनी आणविला पाला |
कोंडोली ग्रामाला | हे कृत्य झाले की ||८६||
भीमा अमरजा संगमासी | क्षेत्र गाणगापुरासी |
पर्णे फुटलीं टोणप्यासी | नरसिंह सरस्वती कृपेने ||८७||
तेंच कृत्य कोंडोलीतें | करविले पितांबरा हातें |
आपणची गुरुमर्ते | हे स्वामी समर्था ||८८||
वद्य पक्षांत माघमासी | सोमवतीच्या पर्वासी |
क्षेत्र ओंकारेश्ररासी | गेले असतां भक्त तुमचे ||८९||
तेथें महानदी नर्मदेंत | नौका फुटली अकस्मात |
पाणी येऊ लागले आंत | नाव बुडूं लागली ||९०||
त्या नौकेंत आपण होतां | म्हणून नर्मदा लाबी हातां |
फुटलेल्या ठायी तत्वतां | ऐसा प्रभाव आपुला हो ||९१||
नौका कांठास लाविली | नर्मदेने आणून भली |
आपणां बदूंन गुप्त झाली | हें बहुतांनी पाहिलें ||९२||
त्र्यंबक पुत्र कवराचा | आपुला भक्त होता साचा |
जो अभ्यास वैद्यकीचा | हैद्राबादी करीत असे ||९३||
त्याची कांदा भाकर| जैसा द्वादकाधीश भगवान |
कौरवांचे पक्वान्न सांडूनिया भक्षण | करी विदुर कण्यांचे ||९५||
तैसेंच आपण केलें | कवराचें अन्न भक्षिलें |
ख-या भक्तीचें भुकेले | आपण आहा महाराजा ||९६||
सवळदचा गंगाभारती | तया फुटली रक्तीपिती |
तो त्रासून जिवाप्रती | आला असतां आपणाकडे ||९७||
लोक अवघे तिटकारा करुं लागलें त्याचा खरा |
कोणी न देती त्यास थारा | रोगभय करुन ||९८||
त्या गंगाभारतीस | येऊं न देती दर्शनास |
कोणी आपल्या शेगांवास | ऐसी स्थिती जाहली ||९९||
लोक म्हणती तयाप्रत | मिसळू नकोस लोकांत |
त्रास न द्यावा यत्किंचित | तूं समर्थाकारणें ||१००||
तो गोसावी एकें दिवशी | आला आपुल्या दर्शनासी |
डोई ठेवतां पायांसी | मारिले आपण तयाला ||१||
थोबाड झोडिलें दोन्ही हातें | लाथ मारुन कमरेतें |
उलथून पाडिला रस्त्याते | थुंकून त्याच्या अंगावरी ||२||
बेडका पउतां अंगावर | गंगाभारती हर्षला फार |
म्हणे आतां होईल दूर | व्याधी माझी नि;संशय ||३||
जो बेडका होता पडला | तोच त्याने मलम केला |
अवघ्या अंगास लाविला | चोळचोळूनी निज हातें ||४||
ऐशा रीती सेवा करीत | राहिला गोसावी शेगांवात |
तयाच्या महारोगाप्रत | आपण की हो निवटिलें ||५||
तुमच्या कृपेचिया पुढें | औषध काय बापुडे |
अमृत तेंही फिके पडे | ऐसा महिमा अगाध ||६||
कोणतेंही संकट जरी | येऊन पडलें भक्तांवरी |
ते निजकृपेने करीतां दुरी | आपण साच दयाळा ||७||
संकटीं खंडू पाटलाप्रत | आपण देऊन कृपेचा हात |
न्यायाधिशाचे कचेरींत | निर्दोष त्यासी सोडिलें ||८||
बाळकृष्ण रामदासी | होता बाळापूर ग्रामासी |
त्या माघ वद्य नवमिसी | समर्थदर्शन घडविलें ||९||
घटकेत दिसावा गजानन | घटकेंत सूर्याजीपंत |
नंदन घटकेत भजन ते गणगण | घटकेंत जयजय रघुवरी असे ||११०||
तेणें बाळकृष्ण घोटाळला | अखेर ओळखून आपणाला |
समर्थ म्हणूनी नमस्कार केला | काय लिला वानूं ती ||११||
संत आधकारें समान मुळीं | न तै आधक न्यून |
जैसें भक्तांचे इच्छी मन | तैशी यपें दिसती तया ||१२||
गणेशदादा खपर्डे | उमरावतीचे गुहस्थबडे |
कुपादृष्टीने त्यांकडे | पाहिले आपण सर्वदा ||१३||
या खापडर्याला व-हाड प्रांती | अनभिषिक्त राजा बोलती |
राष्ट्रोद्वाराची तळमळ ती | होती खापडर्याकारणे ||१४||
कोठे न आले अपयश त्याला | हा तुमच्या कृपेचा महिमा झाला |
बाळ गंगाधर टिळकाला | तुम्हीच कृपा केलीत ||१५||
भगवंताने अर्जुनाला | भगवद्रीतेचा उपेदश केला |
ज्य गीतेने जगाला | थक्क करुन सोडीले ||१६||
पार्थ देवाचा भक्त जरी | राहिला वनवासाभीतरी |
बारा वर्षे कांतारी | ऐसें भागवत सांगते ||१७||
भवंताचा वशिला | प्रत्यक्ष असून अर्जुनाला |
वनवास तो नाही चुकला | तैसेच झालें टिळकांचे ||१८||
संतकृपा असून | शिक्षा झाली दारुण ब्रम्हादेशी नेऊन |
मंडाल्याशीं ठेवीले त्या ||१९||
श्रोते त्याच मंडाल्यांत | गितारहस्य केला ग्रंथ |
जो आबालवृद्वांप्रत | मान्य झाला सारखा ||१२०||
कोल्हळकराहातें भला | आपण होता पाठविला |
भाकरीच्या प्रसादाला मुंबईत टिकाकारणें ||२१||
फळ हे त्या प्रसादाचें | गीतारहस्य होय साचें |
भाष्यकार गीतेचे हे | सहावे झाले की ||२२||
पहिले शंकराचार्य गुरुवर | दुसरे रामानुजाचार्य |
थोर मध्व | वल्लथ त्यानंतर भाष्यकार जाहले ||२३||
पांचवी ज्ञानेश्वर माऊली | भावार्थदीपिका टिका केली |
जी मस्ती धारण केली | अवघ्या मुमुक्षु जनांनी ||२४||
ज्ञानेश्र्वरा नंतर | एक दोन टीकाकार |
झाले परी ना आली सर | त्यांना ज्ञानेश्वर माऊलीची ||२५||
वामनाची यथार्थदीपिका | तैसाच गीतार्णव देखा |
हेहीं ग्रंथ भाविका | काही अंशें पटले की ||२६||
गीतेचा अर्थ कर्मपर | लावी बाळ गंगाधर |
त्या टिळकांचा आधकार | बानाया मी समर्थ नसे ||२७||
मागील टिका समयानुसार | अवतरल्या या भूमीवर |
तैसाच आहे प्रकार | या गीतारहस्याचा ||२८||
तया लोकमान्य टिकांवरी | आपण कृपा केली खरी |
म्हणून तयाचा झाला करी | गीतारहस्य महागं्रथ ||२९||
खामगांवी डॉक्टर कवरा | तीर्थ आणि अंगारा |
आपण नेऊन दिलांत खरा | ब्राम्हाणाच्या वेषाने ||१३०||
ज्यायोगे व्याधी त्याीच | समुळ हरण झाली साची |
तुम्ही काळजी भक्तांची | अहोरात्र बहातसां ||३१||
कन्या हळदी माळयाची | बायजा नामे मुंडगांवची |
ही तुमच्या कृपे जनीची | समता पावती झालीसे ||३२||
वरदहस्त बायजाशिरीं | तुम्ही ठेवितां निर्धारी |
तीही झाली आधकारी | केवळ तुमच्या कृपेने ||३३||
मुंडगांवच्या पुंडलिकाला | होता जरी प्लेग झाला |
तो येता दर्शनाला | व्याधी दुर्धर हरिली तुम्ही ||३४||
सद्वक्ता बापुन्याप्रती | तुम्ही भेटविला रुक्मणीपती |
नाहीं अशक्य कोणती | आपणांकारणे ||३५||
एके वेळी आपणाला | गोपाळ बुटी घेऊन गेला |
भोसल्याच्या नागपूरला | अती आग्रह करुन ||३६||
गोपाळ बुटी श्रीमंत भारी | हजारों पंक्ती त्यांचे घरीं |
उठूं लागल्या बरचेवरी | केवळ आपल्या प्रीत्यर्थ ||३७||
इकडे शेगांव सुने पडले | प्रतवतू दिसूं लागले |
मुखी तेज नाही उरले | मुळींच पाटील मंडळीच्या ||३८||
शेगांवीचे पुष्कळ जन | आले नागपुरा जाऊन |
परी न झालें दर्शन | समर्थाचे कोणाला ||३९||
चौक्या पहारे सभोंवार | कडेकोट होते फार |
समर्थाच्या पायांवर | शीर ठेवणे मुष्कील झालें ||१४०||
नागपूराहून आपणाला | आणण्या हरी पाटील निघाला |
दहा पांच संगतीला | भक्त घेऊन शेगांवचे ||४१||
आला सिताबर्डीसी | गोपाळ बुटीच्या सदनासी |
तो तेथे दारापाशीं | शिपाई पाहिले दोन चार ||४२||
शिपायांनी पाटलाल | जरी होता अळकाव केला |
परी तो न त्यांनी जुमानिला बळकळ होता म्हणून ||४३||
हरी पाटील शिरला आंत | गडबड झाली तेथ बहुत |
तुम्ही धावून त्याचा हात | ण्रीिलरत की न्रमरले ||४४||
जैसे वासरासी पाहाता | गाय धावे पुण्यवंता |
तैसेच तुम्ही समर्था | केलेंत घरी त्रुटीच्या ||४५||
गोपाळ बुटी धांवत आले | हरी पाटला विनविते झाले |
पाआल मागणे ऐकले | पाहिजे तुम्ही थोडेसं ||४६||
भोजनोत्तर समर्थाला | जा घेऊन शेगांवाला |
तो आहे भक्तीस विकला | शेगांवकरांच्या नि;संशय ||४७||
सर्वाचे झाल्या भोजन | आपण निघाला तेथून |
आशीर्वाद तो देऊन | गोपाळ बुटीच्या कुटुंबाला ||४८||
त्या पाटील हरीवरी कृपा आपुली | अत्यंत खरी श्रीकल्याणस्वामीपरी |
सेवेस महानिधान | जोडले ऐसे वाटतसे ||१५०||
धार कल्याणचे रंगनाथ | आले तुम्हां भेटण्याप्रत |
गुरुराया या शेगांवात | शेगांवचे भाग्य मोठे ||५१||
श्रीवासुदेवानंद सरस्वती | जे प्रत्यक्ष दत्तमूर्ति |
ऐशा जगमान्य विभूति | आल्या आपल्या दर्शना ||५२||
जरी आपण देह ठेविला | तरी पावतसा भाविकाला |
याचा अनुभव रतनसाला| आला आहे दयानिधे ||५३||
रामचंद्र कृष्णाजी पाटील | भक्त तुमचा प्रेमळ |
त्याची तुम्ही पुरविली आळ | गोसाव्याच्या रुपाने ||५४||
तैसचे बोरीबंदरावरी | जांजळ जो कां लक्ष्मण हरी |
त्याला भेट दिली खरी | परमहंसरुपानें ||५५||
तुमच्या लिलेच्या तो पार | कोणा न लागे तिळभर |
मुंगी मेरुमांदार | आक्रमण कैशी करी ||५६||
टिटवीच्याने सागर | शोषवेल का साचार |
दासगणू हा लाचार | आहे सर्व बाजूने ||५७||
आपुली वर्णण्या लिला | महाकवीच पाहिजे झाला |
मजसारख्या घुंगुरडयाला | ते साधणे कठीण ||५८||
परी मान पावेल भूमिवरी | सहावास या कस्तुरीच्या ||१६०||
माझें भाग्य धन्य धन्य | म्हणून तुमचे पाहिले चरण |
आतां न द्यावे लोटून | परत दासगणूला ||६१||
सर्वदा सांभाळ माझा करा | दैन्यदुःखातें निवारा |
भेटवा मशी सारंगधरा | भक्त बापुन्याच्यापरी ||६२||
आपल्या कृपेकरुन | सानंद राहो सदा मन |
सर्वदा घडो हरिस्मरण | तैसीच संगत सज्जनांची ||६३||
अव्याहत वारी पंढरीची | मम करे व्हावी साची |
आवड सगुण भक्तीची | चित्ता ठायी असू द्या ||६४||
अंत घडो गोदातीरीं यावीण आशा नाही दुसरी |
स्मृती राहो जागृत खरी | भजन हरीचें करावया ||६५||
भजन करितां मोक्ष घडो | देह गोदातीरी पडो |
सद्वत्कांसी स्नेह जडो | दासगणूचा सर्वदा ||६६||
मागितले तें मला द्यावे | तैसे लोकांचेही पुरवावे |
आर्त गुरुवरा मनोभावे | जे या स्तोत्रा पठतील ||६७||
या स्तोत्राचा पाठ जेथ | भाव होईल तेथ तेथ |
तेथे न राहो कदा दुरित | इतुलेही दयाळा ||६८||
स्तोत्रपठाकां उत्तम गती | तैशी सतती संपत्ती |
धर्मवासना त्याच्या चित्तीं | ठेवा जागृत निरंतर ||६९||
भूतबाधा भाभानामती | व्हावी न स्तोत्रपठकांप्रती |
लौकिंक त्याचा भूवरती | उत्तरोत्तर वाढवावा ||१७०||
हे स्तोत्र ना अमृत | होईल अवघ्या भाविकांप्रत |
येईल त्याची प्रचीत | सद्वाव तो ठेविल्या ||७१||
मोठयानें करुन गर्जना | बहावें साधू गजानन |
शेगांवचा योगीराणा | सर्वदा पावो तुम्हाते ||७२||
सद्गुरुने चित्तास | पहा माक्या करुन वास |
बोलविले या स्तोत्रास | तुमच्या हिताकारणे ||७३||
याते असत्य मानल्या | सुखाचा तो होईल नाश |
भोगीत रहाल संकटास | वरचेवर अभक्तीने ||७४||
अभक्ती ती दूर करा | गजाननासी मुळीं न विसरा |
त्याच्या चरणी भाव धरा | म्हणजे जन्म सफल होई ||७५||
स्तोत्रपठकांची आपदा | निमेल की सर्वदा |
दृढ चित्तीं धरा पदां | गजानन साधूच्या ||७६||
वाचे म्हणता गजानन | व्याधी जातील पळून |
जैसे व्याघ्रा पाहून | कोल्हें लांडगे पळती की ||७७||
स्तोत्रपठका भूमीवरी | कोणी न राहील पहा वैरी |
अखेर मोक्ष त्याच्या करी | येईल की नि:संशय ||७८||
शके अठराशें अडुसष्टांत | श्रीक्षेत्र शेगांवात |
समाधीपुढे मंडपांत | रचियेलें स्तोत्र पहा ||७९||
फाल्गून वद्य एकादशी | मंगळवार होता त्या दिवशीं |
स्तोत्र गेले कळसासी | गजाननाच्या कृपेने ||१८०||
शांति शांति त्रिवार शांति | असो या स्तोत्राप्रती |
स्वामी गजानन गुरुमुर्ती | आठवा म्हणे दासगणू ||१८१||
|| श्रीहरिहार्पणमस्तु || शुभं भवतु ||
|| इति श्रीसंत गजानन प्रार्थना स्तोत्र समाप्त ||
