श्री अक्कलकोट स्वामी महाराज स्तोत्र

श्री गणेशाय नम: । श्री अक्कलकोट स्वामी राजाय नम: ।।

सर्व गुणांचा नायक । बुद्धीज्ञानाचा दायक।

अखिल विघ्रांचा हारक। गजानना मी नमितसे ।।1।।

नमन माझें मयुरेश्वरी । विद्यादेवी वागेश्वरी ।

ग्रंथ लिहावया मजवरी । कृपा करी जगदंबे ।।2।।

श्री गुरुदत्ता वंदीतसे । त्रिगुणाचा अवतार असे ।

कलियुगी जो नांदतसे । प्रगटरूप होऊनी ।।3।।

स्वामी दत्ता अवतार । सर्व भाविका आधार ।

करितो वंदन साभार । कृपा प्रसाद मिळावया ।।4।।

भिन्न विषयांचे भिन्न गुरू । त्यांच्या ठिकाणीं धरुनी आदरू ।

वंदुनी तया मागतो वरू । कार्यसिद्धी व्हावया ।।5।।

मी तो आहे मतिहीन । परि इच्छा गावया तव गुण ।

तुझ्या नांवे स्तोत्र करून । सेवा करावी आपुली ।।6।।

नाही वाचन नाही लिखाण । नाही ज्ञान नाही ध्यान ।

कोणतें करू आकर्षण । तव प्रीति मिळावया ।।7।।

कामादि षड्रिपू छळिती । मायेनें गात्रें गळती ।

मनीचें मांडे मनीं राहती । निराशा ती चहूंकडे ।।8।।

मन चंचल वार्‍यापरी । स्थिर होत नाही ध्यानावरी ।

तव कृपा नच हो जरी । व्यर्थ आयुष्य जाईल हे ।।9।।

संसारि सुख व्हावेह म्हणुनी । अहोरात्र कष्टा करूनी ।

दु:ख होतें शतगुणी । धन दौलत येता परी ।।10।।

नकळत आयुष्य चाललें । इंदि्रयावरी ताबा न चले ।

किती एक निश्च्यो ढळले । काय करावे न कळे ।।11।।

संसार यातना कठीण । कनक कांता मोह दारुण ।

किती पापें घडती हातून । स्मरतां भिती वाटतसे ।।12।।

माझें माझें करितो निशिदिनी । परी विचारित नाहीं कोणी ।

सुखाचे असती सर्वधनी । व्यवहार हा जगींचा ।।13।।

ज्ञानाच्या गोष्टी सांगती । आचारी ज्या कधी न येती ।

मृगजळापरी सर्व भासती । तृप्ती कधीं न होतसे ।।14।।

स्वानुभवावाचून बोलती । उपदेशामृता पाजिती ।

परी भाव तो नाही चित्तीं । बोल ते फोल होतसे ।।15।।

गर्वोक्तिीनें बोलतसे । सर्वांना तुच्छ मानीतसे ।

शहाणा काय तो मीच असे । मीनं ऐसे समजतो ।।16।।

पुस्तकीं ज्ञशन वाचिलें । ज्ञानवंती सांगितले ।

परी हृदयी ठसाविलें । काय करू महाराजा ।।17।।

नियम केले बहुतापरी । न होतां यथासांग जरी ।

फलश्रुति नच ये करी । व्यर्थ कष्ट होत असे ।।18।।

किती काळ नेत्रा मिटतो । तव मूर्ती ध्यानीं आणितो ।

परी न खोले अंत:चक्षू तो । उपाय कोणता करू मी ।।19।।

नामस्मरण करितां जरी । कार्य होते भराभरी ।

ऐशी भाषा ऐकतो परी  । अनुभव का तो येईन ।।20।।

वाचितो ऐकतो बहू ते । परी ध्यानी मुळी न राहते ।

पाद्य ते विसरुनी जाते । काय करावे समजेना ।।21।।

पूर्वार्जित असती भोगाभोग । ते भोगण्यासि हा जन्मयोग ।

तरावयाचा कधी ये सुयोग । कोणी काही सांगेना ।।22।।

पापपुण्याचा हिशोब न कळे । भ्रांत होते न त्यामुळे ।

कार्यंकार्यी नित्य गोंधळें । प्राणिमात्र या जगीं ।।23।।

आयुष्य आले संपावया । हा जन्म जाईल की वाया ।

याची चिंता नित्य हृद्या । स्वामी माते वाटतसे ।।24।।

आतां करितो एक विनंती । गुणावगुणा नाणी चित्तीं ।

सदय हृद्य धरुनी हाती । हेतु सफल करावा ।।25।।

अनन्यभावें शरण तुजशी । जागृती स्वप्नीं त्या वाचविशी ।

त्यांची चिंता नित्य वहासी । हे तो सर्वा ठाऊक ।।26।।

तूं ही माता तूं ही पिता । पाळिता सर्वां सांभाळितां ।

सर्व संकटी रक्षणकर्ता । स्वामी अमुचा आहेस तूं ।।27।।

केलें ते विसरुनि जाई । क्षमा करी मज लवलाही ।

शरण आलो तुज पाही । भेट द्यावी स्वामी मला ।।28।।

तुझ्या नांवाची केली नौका । मध्यें बसुनी मारितो हाका ।

डळमळे तारू वाटे धोका । घे मज स्वामी परतीरा ।।29।।

मी तो आहे पूर्ण अज्ञानी । परी शरण तुज लागोनी ।

पाही मज कृपा दृष्टीनी । धन्य होईल स्वामिया ।।30।।

स्वामी केव्हां कोठे उद्भवले । हे तो कोणा नाही कळले ।

दत्तावतार मानियले । सर्व थोर विभुतींनी ।।31।।

प्रथम दत्त श्रीपाद दुसरे । नृसिंह सरस्वती हे तिसरे ।

चवथे स्वामी साजरे । चार अवतार पुरुष हे ।।32।।

तेज:पुंज कांति दिव्य । गौरवर्ण शरीर भव्य ।

आजानबाहू महाभाग्य । देहसौष्ठव न वर्णवे ।।33।।

नासिका सरल कर्ण विशाल । छाती भरघोस गती चपल ।

कौपीन कधीं नग्न नवल । सर्व भाविका वाटतसे ।।34।।

शिरोत्तम सुंदर‍ भिवया । नेत्रकमल भरले कृपया ।

स्फटिक माला शोभे हृद्या । कमरशोभा मेखला करी ।।35।।

कमलैव चरण भासती । कांती पाहुनि नेत्र दिपती ।

वदन शोभा चंद्रापरि ती । रेखीव सर्व स्वरूप ते ।। 36।।

स्वामीच्या त्या लीला बहुत । वर्णितो तेथष किंचित ।

तेणें वाढे भक्ति मनांत । हेतु साध्य व्हावया ।।37।।

स्वामीने दृष्टी फिरविता । वांछित आपुले ये हाता ।

स्वामीतें शरण जाता । दुरित जाती पळोनी ।।38।।

राव रंका मानी समान । वागवी सर्वां प्रेमें करून ।

करी भक्त शंका निरसन । न बोलतां क्रिया करोनी ।।39।।

चोळाप्पा भक्ति शिरोमणी । आणिला स्वामी चिंतामणी ।

अर्पितां सर्वस्व तचरणी । स्वामी प्रकटरूप जाहले ।। 40।।

राहिले स्वामी चोळप्पा घरी । लीला केल्या बहुतापरी ।

घेऊनि परीणा परोपरी । सत्पात्र केले तयाते ।।41।।

मोडी फोडी फेकुन देई । कृष्णवत केली नवलाई ।

चोळप्पा पत्नी होऊन आई । सांभाळिले ब्रह्मरूप ते ।।42।।

चोळप्पाची एकनिष्ठ भक्ति । दिल्या पादुका दिव्य शक्ति ।

झाली त्यांची सर्वत्र कीर्ति । दर्शनी मुक्तजन झालें ।।43।।

बाळाप्पा स्वामीभक्त श्रेष्ठ । मानिली स्वामीसेवा इष्ट ।

सांगतो त्यांची अल्पशी गोष्ट । स्वामी लीला वर्णावया ।।44।।

संसार सोडिला बाळाप्पाने । स्वानंद मिळाया स्वामी कृपेने ।

केली पदयात्रा त्याने । अक्कलकोटी पातला ।।45।।

अनन्य भावे सेवा केली । तहान भूक हरपली ।

सर्वस्व देतां विरक्त झाली । बाळाप्पाची वृत्ति पहा ।।46।।

मारुन चापटी पाठवीर । केले बाळाप्पा मन‍ स्थिर ।

करावया भक्ति दृढतर । हंसध्वज चरित्र दाविले ।।47।।

निर्लज्ज होऊनी सेवा करावी । हिशेब ठेवोनी जपमाळ घ्यावी ।

गुरु येत जवळी शंका नसावी । स्वामी बोलले बाळप्पा ।।48।।

बाळाप्पाची पाहुनी भक्ति । कृतकृत्य केले त्यास जगतीं ।

वाढली बाळाप्पाची कीर्ति । अक्कलकोटी मठ स्थापितां ।।49।।

स्वामी सूत मुंबापुरीचे । महान भक्त श्री स्वामीचे ।

अलौकिक प्रेम हो त्यांचे । वर्णन कसे करुं मी ।।50।।

हरीभाऊ त्यांचे मूळ नाव । जिल्हा रत्नागिरी इलिया गांव ।

गांवचे खोत दृढ स्वभाव । लहानपणा पासोनी ।।51।।

नोकरीवरी संकट आले । स्वामी कृपें दूर झालें ।

तत्काळ अक्कलकोटी गेले । श्री स्वामीते भेटावया ।।52।।

हात ठेवितां मस्तकावर । षड्रिपू ते गेले दूर ।

वैराग्य आले अनिवार । स्वामी कृपा प्रसादें ।।53।।

दिल्या पादुका स्वामीसुतास । स्थापावया मुंबापुरीस ।

सोडोनि आपुल्या नोकरीस । लोककल्याणार्थ झटावे ।।54।।

लुटवली घरदार संपत्ती । बोलावुनी ब्राह्मणाप्रती ।

धन्य धन्य ती तारका सती । शुभ्र वस्त्र ते नेसेली ।।55।।

घेतली हातात तुंबरी । घेवोनि स्वामी अंतरी ।

भजन करी निरंतरी । स्वामी अगाध लिलांचे ।।56।।

दादा बुवा मोर पाखरूं । मस्तकी ठेवोनिया करू ।

विरक्त केलें देवोनि वरू । अघटित घटना करवली ।।57।।

आनंदनाथ वालावलचे । मस्तकीं तुकडे डहाळीचे । 

पडता दर्शन स्वामीचे । अक्कलकोटी जाहले ।।58।।

दिगंबर होवुनी राहिले । सहा वर्षे तप केले ।

अनुज्ञा होता निघाले । स्वामी मठ स्थापावया ।।59।।

झाले स्वामी तया प्रसन्न । आत्मपादुका स्वयंपूर्ण ।

काढोनि दिल्या मुखांतून । आनंदनाथ धन्य झाला ।।60।।

तात महाराज तीन वर्षांचे । झाले भक्त बाबुलनाथाचे ।

तीनवेळा दृष्टांत स्वामीचे । होतां गेले अक्कलकोटीं ।।61।।

वडाखाली जातां पाहिले । श्रीशंकरानें स्वामीस वंदिले ।

तत्काळ स्वामीचरणशं नमिलें । स्वामी सेवक जाहले ।।62।।

बाळकृष्ण दादर मठाचे । पूर्ण नास्तीक मूळचे ।

उपदेश ऐकुनि ताताचे । स्वामीचे भक्त जाहले ।।63।। 

नित्यानंद भजनांत । वैराग्यें झाले सिद्धभक्त ।

स्वामी चरणीं अनुरक्त । नित्य राहिले बाळकृष्ण ।।64।।

विष्णुबुवांचा गर्व हरला । स्वप्नीं विंचवाचा मारा केला ।

शरण येतां मुक्त झाला । खरा मार्ग दाखविला ।।65।।

ठाकुरदारस मुंबईचे । देऊनी भस्म लाकडाचे ।

कुष्ट गेलें तत्क्षणी त्यांचे । स्वामीभक्त तो जाहला ।।66।।

दादासाहेब चिंचोरकर । कुष्ट झालें मांडीवर ।

बघतां घाबरले फार । गेले शरण स्वामिया ।।67।।

आंगठी पांढर्‍या खड्याची । घडवलेली सोन्याची ।

जरी होती बहु मोलाची । फेकून देण्या सांगितले ।।68।।

कुष्ट ते गेलें तात्कालिक पाहूनि स्वामींचे कौतुक ।

जडली भक्ति अत्यंतिक । संसारी सुखी जाहले ।।69।।

दामले वकील भक्तश्रेष्ठ । मुळव्याध झाली अनिष्ट ।

गोमुत्रानें केली नष्ट । अक्कलकोटकी स्वामीनें ।।70।।

अनुज्ञा मागे बंडास । शरण जाऊनी स्वामीस ।

नकार दिला जाणूनी दु:खास । वासुदेव बळवंताते ।।71।।

चितोपंत आप्पाटोळ । स्वामीतें भजनी सर्वकाळ ।

पूजार्थ देती स्वामी दयाळ । पाटावरी पादुका उमटवूनी ।।72।।

राधानावें कसबीण । रुपवती कलावंतीर ।

स्वामी दर्शना लागोन । आली भाग्य ते उदेलें ।।73।।

स्वामीची कांती देखतां । पडे मोह तिच्या चित्ता ।

मिळावा नर भोक्ता । मनीं इच्छा जाहली ।।74।।

जों जों स्वामीकडे पाही । कामातूर राधा होई ।

कटाक्षें इच्छा प्रगटवी । स्वामी कौतुक पाहती ।।75।।

तिचा तो काम जावयाते । देई स्तना ब्राह्मणाते ।

बोलले स्वामी तियेतें । राधा आश्चर्य जाहली ।।76।।

स्तन जातां विरक्त झाली । अनन्य भावें शरण गेली ।

काशीतें जाऊनी राहिली । स्वामीची सेवा करीत ।।77।।

श्रीरामानंद बिडकर । हनुमानाचा भक्त थोर ।

विरक्त व्हावया लौकर । श्री स्वामीतें शरण गेले ।।78।।

स्वामीचा लागतां छंद । बिडकरा जाहला आनंद ।

केलें भजन होऊनी धुंद । संवसत्सर एक तयानें ।।79।।

करण्या पाद संवाहनातें । बिडकर बैसले रात्रीतें ।

जानुमध्ये द्वया नागाते । फणा काढतां देखिलें ।।80।।

निर्भयपणें सेवा केली । स्वामी उठले निद्रा झाली ।

क्रोधानें थप्पड दिली । जिंदा राक्षस बोलले ।।81।।

बिडकर बेशुद्ध पडले । शुद्धीवर येतं ज्ञान झाले ।

प्रखर वैराग्य प्राप्त झाले । तेव्हापासूनि बिडकरा ।।82।।

बोटे स्वामी चवदा वर्षांचे प्रतीपात्र चिदंबराचें ।

दर्शन घेण्या श्रीस्वामींचे । पायीं चालत निघाले ।।83।।

स्वामीसाठीं पेढा घेतला । परी दर्शनीं तल्लीन झाला ।

पेढा विसरातां घेतला । स्वामीने त्याच्या पासोनी ।।84।।

नृसिंह सरस्वती आळंदीचे । प्रयोग करिती हटयोगाचे ।

मार्ग न मिळता समाधीचें । गेलें शरण स्वामीया ।।85।।

श्लोक अज्ञा चक्र भेदाचा । सांगता योग शास्त्राचा ।

साधला योग समाधीचा । नृसिंह सरस्वतींते ।।86।।

समाधींने सिद्धी मिळाली । शिष्य परंपरा वाढली ।

किर्ती सर्वत्र पसरली । साधु साधु म्हणोनी ।।87।।

रावजी पाटील विठाबाई । स्वामी प्रसन्न पूर्व पुण्याई ।

अजब केली कारवाई । रामपूर ग्रामामध्यें ।।88।।

चाळीस माणसांचा नवस । फेडावया धरूनी उद्देश ।

स्वामी यावे जेवावयास । हात जोडोनी विनविले ।।89।।

घातले मंगल स्नानाते । मनोभावे पूजिता श्रीते ।

बोलले स्वामी दंपत्याते । भोजन सर्वा घालावे ।।90।।

दंपत्य साशंकमनीं झालें । स्वामीनें तत्क्षणी जाणले ।

सर्वान्न आणाया सुचविलें । रावजी विठाबाईस ।।91।।

देवी खंडोबादि टाक आणिले । अन्नामाजी ते ठेविले ।

अन्नपूर्णा पूजन करविले । पंक्ती बसविल्या जेवावया ।।92।।

चार हजार वृंद जेवलिा । स्वामीचा जयजयकार झाला ।

अद्भुत चमत्कार पाहिला । आबाल वृद्ध जनांनी ।।93।।

पाण्याच्या गुळण्या टाकिल्या अग्निज्वाळा प्रदीप्त झाल्या ।

जैशा कां घृत आहुती दिल्या । होम कुंडा माझारी ।।94।।

आला न्यावया कळापुरुष । बाबा जाधव भक्तास ।

धरी घट्ट स्वामी चरणास । सेवा पुरी करावया ।।95।।

यमाते परत पाठविले । वृषभाते नेण्या सांगितले ।

जाधवाते वाचविले । वृषभ केला मुक्त तो ।।96।।

इटगीचा रावण्णा वाणी । सर्प दंशे पडला धरणीं ।

मारिल्या हाका त्रिवार कणीं । उठला स्वामी प्रतापे ।।97।।

श्री गुरुकाका महाराजांनें । नोकरी सोडली स्वामी आज्ञेनें ।

मठ स्थापिला प्रेमानें । गोवित्री गांवी जाऊन ।।98।।

गोवित्रक्ष गायात्रीचें स्थान । करावया अनुष्ठान ।

गायत्री मंत्राचे ज्ञान । लाधलें स्वामी कृपेनें ।।99।।

लीला तो अगणीत असती । परी किंचित दाविल्या स्तोत्रीं ।

त्या योगें ठसावें चित्तीं । स्वामी तो पूर्णावतार ।।100।।

अनंत कोटी ब्रह्मांड नायक । न वर्णावे वर्णिंतां लौकीक ।

शरण आलो मारितो हाक । मार्ग तो मज दाखवी ।।101।।

ध्यानांत आणोनी स्वामीतें । पूजन करा एकाग्र चित्तें ।

लावोनी धूपदीत नैवेद्याते । आदरें स्वामीस अर्पावे ।।102।।

सुप्रभातीं शयन काळीं । स्तोत्र म्हणावे एकांत स्थळीं ।

येईल प्रेमाची उकळी । आनंदभाव दाटतील ।।103।।

भावे वंदुनी प्रार्थना करा । जयजय समर्था स्वामी वरा ।

कैवारी दिनांचा आसरा । स्वामी राया तूं असे ।।104।।

कर्तुमकर्तु तुझी शक्ति । दुर्गूणाचेए सद्गुण मूर्ति ।

घडविशी तूं सहजगती । हे तो मी जाणतसे ।।105।।

कोणा कैसे उद्धरावे । ही तो रीति तुज ठावें ।

मज विषयीं मी काय सांगावें । जाणतोसी तूं सर्व ।।106।।

या जगीचें महागूढत्व । उकलूनी दावी मज तत्त्व ।

किती तळमळती तव । भक्त कृपा करी महाराजा ।।107।।

तू अससी अक्कलकोटीकीं । अज्ञानाच्या सारूनि पुटी ।

भवसागर परतटाकी । नेण्या समर्थ तूं एक ।।108।।

तूंचि मालक तूंचि चालक । भक्तांचा संकट निवारक ।

दुर्जनांचा संहारक । शरण आलो मी तुला ।।109।।

स्वामी समर्था तूंचि एक । दृढावला हाचि विवेक ।

तूंचि होई मार्गदर्शक । परमार्थ साधावयासी ।।110।।

प्रतिदिनीं पाठ म्हणावया । स्फूर्ति दिली स्तोत्र करावया ।

सर्मपण हे तव पाया । गोड करून ते घ्यावें ।।111।।

जे जे म्हणतील या स्तोत्रातें । प्रेमें पाळुनी सयंमाते ।

त्यांची इच्छश पुरविण्यातें । स्वामी समर्थ आहेत ।।112।।

संसारियासी सुख व्हावया । सर्व चिंता नष्ट व्हाया ।

आरोग्य संतती मिळावया । स्तोत्राधार तो होवो ।।113।।

विद्यार्थियाला विद्या मिळावी । धनार्थीकडे संपत्ति यावी ।

मन कामना पूर्ण व्हावी । स्तोत्र म्हणतां स्वामीराया ।।114।।

नियमाने जे पाठ करिती । त्यांची चिंता स्वामी वहाती ।

दृढभाव असावा चित्तीं । मनीं संशय नसावा ।।115।।

स्तोत्र म्हणतां एकाग्र मनीं । व्हावे नम्र स्वामी चरणीं ।

मूर्ति दिसेल नयनी । जागृती स्वप्नीं प्रत्यक्ष ।।116।।

स्तोत्रे व्हावें सर्वांचे कल्याण । न पडावी कशाची वाण ।

स्वार्थ परार्थ मिळवून । स्वामी समर्थ देतील ।।117।।

स्वामीनें स्फूर्ति दिधली । भास्करें कृतिही केली ।

स्वामी चरणी ठेविली । अगाध शक्ति स्वामिची ।।118।।

इति श्री अक्कलकोट स्वामी स्तोत्रं संपूर्ण।।

शुभं भवतु।।