नैतिक कथा : संतांची शिकवण

Kids story : एक संत एका गावात राहत होते. जेव्हा जेव्हा ते नाचायचे तेव्हा पाऊस पडत असे. म्हणून, जेव्हा जेव्हा गावकऱ्यांना पावसाची गरज पडायची तेव्हा ते संतांकडे जायचे आणि त्यांना नाचण्याची विनंती करायचे. आणि जेव्हा ते नाचू लागले तेव्हा नक्कीच पाऊस पडायचा. काही दिवसांनी, शहरातून चार मुले गावाला भेट देण्यासाठी आली. जेव्हा त्यांना कळले की संत नाचतात तेव्हा पाऊस पडतो, तेव्हा त्यांना विश्वासच बसत नव्हता. त्यांच्या शहरी शिक्षणाच्या अभिमानाने, त्यांनी गावकऱ्यांना आव्हान दिले की जर आपणही नाचलो तर पाऊस पडेल आणि जर आपण नाचत असताना पाऊस पडला नाही तर तो संत नाचत असतानाही पाऊस पडणार नाही. मग काय झाले की दुसऱ्या दिवशी, पहाटे, गावकरी त्या मुलांना संतांच्या झोपडीत घेऊन गेले.

संतांना सर्व काही सांगण्यात आले, मग मुले नाचू लागली. अर्धा तास गेला आणि पहिला मुलगा थकून बसला पण ढग दिसत नव्हते. काही वेळाने, दुसऱ्यानेही तसेच केले आणि एक तासानंतर, इतर दोन मुलेही थकून बसली पण पाऊस पडला नाही.

आता साधूची पाळी होती, तो नाचू लागला, एक तास गेला, पाऊस पडला नाही, साधू नाचत राहिला... दोन तास झाले, पाऊस पडला नाही... पण साधू थांबायला तयार नव्हता, हळूहळू संध्याकाळ होऊ लागली, मग ढगांचा गडगडाट ऐकू आला आणि मुसळधार पाऊस पडू लागला. मुले स्तब्ध झाली आणि त्यांनी लगेच साधूची माफी मागितली आणि विचारले-
"बाबा, आम्ही नाचत असताना पाऊस पडला नाही पण तुम्ही नाचत असताना पाऊस पडला?"
साधूने उत्तर दिले - "जेव्हा मी नाचतो तेव्हा मी दोन गोष्टी लक्षात ठेवतो, पहिली गोष्ट म्हणजे मी नाचलो तर पाऊस पडेल आणि दुसरी म्हणजे पाऊस पडेपर्यंत मी नाचेन."

तात्पर्य : जर आपल्याला यश मिळवायचे असेल तर आपल्याला त्या संतासारखे आपले ध्येय साध्य करावे लागेल.
Edited By- Dhanashri Naik