Kids Story एका राज्यात एक राजा राज्य करत असे. तो एका भव्य महलात राहत होता, जो मौल्यवान वस्तूंनी बनलेला होतं आणि ज्यामध्ये विविध कोरीव काम केले गेले होते. हा वाडा इतका सुंदर होता की त्याची चर्चा दूरवर पसरली होती. जवळच्या कोणत्याही राज्याच्या राजाला त्याच्या राजवाड्याशी तुलना करता येईल असा महाल नव्हता.
ज्याने राजाचा महाल पाहिला, त्याच्या स्तुतीचे पूल बांधले असतील. आपल्या महालाची स्तुती ऐकून राजाला स्वतःला आवरता आले नाही. हळूहळू त्याच्यात अभिमान निर्माण झाला. जो कोणी त्याच्या राजवाड्यात आला त्याने आपल्या वाड्याची स्तुती करावी अशी अपेक्षा होती. त्याच्या वाड्याची कोणी स्तुती केली नाही तर त्याला वाईट वाटायचे.
एकदा एक साधू त्याच्या दरबारात आला. साधूकडून शास्त्राचे ज्ञान घेतल्यानंतर राजा त्याला म्हणाला, “गुरुवर ! तू आजची रात्र इथेच थांब. मी तुमच्या राहण्याची व्यवस्था करीन.
ऋषींनी होकार दिला आणि उत्तर दिले, “राजन! मी या सराईत नक्कीच राहीन.
राजाच्या वाड्याला सराय म्हटल्यावर त्याचा अभिमान दुखावला गेला. तो रागाच्या भरात म्हणाला, “गुरुजी! तुम्ही या राजवाड्याला सराय म्हणत अपमान करत आहात. दूरवर शोध घेतला तरी असा महाल सापडणार नाही. इथे राहणे हेच तुमचे सौभाग्य असेल, नाहीतर भटक्या साधूच्या नशिबात एक जीर्ण झोपडीही आली नसती. कृपया तुमचे शब्द परत घ्या.
ऋषी हसले आणि म्हणाले, “राजन! मी म्हणालो जे खरे आहे. मी माझे शब्द परत घेणार नाही. माझ्या दृष्टीने ही फक्त एक सराय आहे.
"तसं असेल तर सिद्ध कर." राजाने साधूला आव्हान दिले.
"ठीक आहे! माझ्या एका प्रश्नाचं उत्तर दे." साधू म्हणाला.
"विचारा!"
"तुमच्या आधी कोणाचा राजवाडा होता?"
"माझ्या वडिलांचा."
"त्या आधी?"
"त्याच्या वडिलांचे म्हणजे माझ्या आजोबांचा."
"त्या आधी?"
"त्याच्या वडीलांचा ! या वाड्याचा इतिहास खूप जुना आहे. राजाने सांगितले.
साधू म्हणाला, “राजन, तुझ्या बोलण्यावरून हेच सिद्ध होते की हा राजवाडा एक सराय आहे, ज्यात तुझ्या पिढ्यान् पिढ्या राहत आहेत. जसे काही दिवस सरायात राहिल्यानंतर सोडावे लागते. एक दिवस तू ही सराय सोडशील, मग एवढा अभिमान कशाला?
साधूचे म्हणणे ऐकून राजा खूप प्रभावित झाला. त्याच्या डोळ्यांवरचा अभिमानाचा पडदा उठला. तो हात जोडून साधूला म्हणाला, “गुरुवर! आज तू मला सत्याचा सामना करायला लावलास. आता मी माझ्या अहंकारात बुडून गेलो होतो. मला क्षमा करा.
साधूने राजाला क्षमा केली आणि त्या रात्री राजवाड्यात राहून दुसऱ्या दिवशी निघून गेला.
नैतिक धडा-
हे जग एका सरायसारखं आहे, जिथे लोक येतात आणि काही दिवस राहून निघून जातात. तुम्ही इथून काहीही घेणार नाही. पण जर तुम्ही काही देऊन निघून गेलात तर तुमचे नाव या जगात सदैव अमर राहील. म्हणून चांगली कृत्ये करा, लोकांची सेवा करा आणि या जगाला एक चांगले स्थान बनवण्यासाठी तुमचा प्रयत्न करा.
