चाल- नृपममता रामावरती सारखी
	कां भटकसि येथें बोलें। कां नेत्र जाहेले ओले
	कोणि कां तुला दुखवीलें। सांग रे
				  													
						
																							
									  
	धनि तुझा क्रूर की भारी । का माता रागें भरली
	का तुझ्यापासुनी चुकली । सांग रे
	हा हाय कोंकरुं बचडें। किति बें बें करुन अरडे
				  				  
	उचलोनि घेतलें कडे। गोजिरें
	कां तडफड आतां करिसी। मीं कडें घेतलें तुजसी
	चल गृहीं चैन मन खाशी। ऐक रे
				  											 
						
	 
							
							 
							
 
							
						
						 
																	
									  
	मी क्रूर तुला का वाटे। हृदय हें म्हणुनि का फाटे
	भय नको तुला हें खोटें। ऐक रे
	हा चंद्र रम्य जरि आाहे। मध्ययान रात्रिमधिं पाहे
				  																								
											
									  
	वृक वारुनि रक्षिल ना हें। जाण रे
	तों दूर दिसतसे कोण। टपतसे क्रूर बघ यवन
	गोजिरी कापण्या मान। जाण रे
				  																	
									  
	कमि कांहिं न तुजलागोनी। मी तुला दुध पाजोनी
	ही रात्र गृहीं ठेवोनी। पुढति रे
	उदईक येथ तव माता। आणीक कळपिं तव पाता
				  																	
									  
	देईन तयांचे हातां। तुजसि रे
	मग थोपटुनी म्यां हातें। आणिलें गृहातें त्यातें
	तो नवल मंडळींनातें। जाहलें
				  																	
									  
	कुरवाळिति कोणी त्यातें। आणि घेति चुंबना कुणि ते
	कुणि अरसिक मजला हंसते। जाहले
	गोजिरें कोंकरुं काळें। नउ दहा दिनांचे सगळें
				  																	
									  
	मउम केश ते कुरळे। शोभले
	लाडक्या कां असा भीसी। मी तत्पर तव सेवेसी
	कोवळी मेथि ना खासी। कां बरें
				  																	
									  
	बघ येथें तुझियासाठीं। आणिली दुधाची वाटी
	परि थेंब असा ना चाटी। कां बरें
	तव माता क्षणभर चुकली। म्हणुनि का तनू तव सुकली
				  																	
									  
	माझीही माता नेली। यमकरें
	भेटेल उद्यां तव तुजला। मिळणार न परि मम मजला
	कल्पांतकाल जरि आला। हाय रे
				  																	
									  
	मिथ्या हा सर्व पसारा। हा व्याप नश्चरचि सारा
	ममताही करिते मारा। वरति रे
	ह्या जगीं दु:खमय सारें। हीं बांधव पत्नी पोरें
				  																	
									  
	म्हणुनियां शांतमन हो रे। तूं त्वरें
	तरि कांहिं न जेव्हां खाई। धरुनियां उग्रता काहीं
				  																	
									  
	उचटिलें तोंड मीं पाही। चिमुकलें
	हळु दूध थोडके प्यालें। मग त्वरें तोंड फिरवीलें
	कोंकरुं बावरुन गेले। साजिरें
				  																	
									  
	स्वातंत्र्य जयांचे गेलें। परक्यांचे बंदी झाले
	त्रिभुवनीं सुख न त्यां कसलें। की खरें
				  																	
									  
	लटकून छातिशीं निजलें। तासही भराभर गेले
	विश्व हें मुदित मग केलें। रविकरें
	घेउनी परत त्या हातीं। कुरवाळित वरचेवरतीं
				  																	
									  
	कालच्या ठिकाणावरती। सोडिलें
	तों माता त्याची होती। शोधीत दूर शिशुसाठीं
	दगडांचे तरुंचे पाठीं। हाय रे
				  																	
									  
	हंबरडे ऐकं आले। आनंदुसिंधु ऊसळले
	स्तनी शरासारखें घुसलें। किति त्वरें
	डोलतो मुदित तरुवर तो। सप्रेम पक्षि हा गातो
				  																	
									  
	तोकडा प्रतिध्वनि देतो। मुदभरें
	हे प्रभो हर्षविसि यासी। परि मला रडत बसवीसी
	मम माता कां लपवींसी। अजुनि रे