असावी मर्यादेत गोष्ट प्रत्येकच
बुधवार,जानेवारी 20, 2021
लेक आली माहेराला
सुनबाई नीट वागा...
दोन दिसांची पाहुणी
राग राग करु नगा
आली थकून भागून
नको सांगू काही काम...
माहेराच्या सावलीत
तिला करु दे आराम
शुक्रवार,जानेवारी 15, 2021
फुला-पाखरांना वेगळाच रंग
फळा-पानांना आगळाच गंध
पक्ष्यांच्या कंठात अनिवार स्वर
पावसाच्या धारात अनावर लय
गुरूवार,जानेवारी 14, 2021
माणसाला हवा सदा आनंद
पण देवाला देतो काही सेकंद..!
विषयांमध्ये जातो गढून..
देवाची आठवण अधून-मधून !
प्रपंच करतो आवडीने
परमार्थ मात्र सवडीने..
नाही पूजा..नाही ध्यान..
मोबाईलशी अनुसंधान!
टोमण्याकडे दुर्लक्ष करून कौतुक करणारी आई
घोडा घोडा करणारे बाबा
बाळाला मांडीवर घेऊन बसणारी आत्या
न रागावता लाड करणारी मावशी
त्याची एक आश्वस्त नजर, मिळतो आधार,
कुणाची असते सोबत, मिळतो आधार,
कुणाचा खांद्यावर हात, एक भरभक्कम आधार,
तसं अजिबातच वाईट नव्हतं वर्ष हे,
शिकवून गेला खूपसे काही हे सत्य आहे,
किंमत माणसांची खरी खरी कळली,
आपल्याच माणसांनी फसवाव, ह्यापेक्षा दुःख ते काय?
ओठावर असतं एक, आणि त्यांच्या पोटात असत काय?
किती विश्वासाने पाठवते चिऊ, चिमण्यास बाहेर,
उडून आणावे दाणे त्याने, दिवसा अखेर,
आल्यावर खाऊ वाटून, दाणे आलेले,
मनाची अवस्था एकाएकी नाही खालावत,
सतत काही न काही त्यास असतं सतावत,
जातं दुःख खोलवर, आत आंत बसतं रुतून,
आपल्याच माणसांनी फसवाव, ह्यापेक्षा दुःख ते काय?
ओठावर असतं एक, आणि त्यांच्या पोटात असत काय?
तरी आपण ते भासवू शकत नाही उघड उघड,
सोमवार,नोव्हेंबर 23, 2020
हवा हवासा गारवा आला हवेत,
गुलाबी थंडी न घेतलं मज कवेत,
कोवळे ऊन पडे सुखद अंगावरी,
गुरूवार,नोव्हेंबर 19, 2020
का तरी कुणावर उगी रुसावे?
ते नव्हतेच आपले, मना समजवावे,
मृगजळ कधी लागतंय का हाती?
गुरूवार,नोव्हेंबर 19, 2020
गृह प्रवेश करून येते घरी "ती",
एका क्षणात विसरून जाते कोण होती ती
शुक्रवार,नोव्हेंबर 13, 2020
घरात खमंग वास दरवळायचा,
पाहुण्यांचा राबता ही असायचा,
गुरूवार,नोव्हेंबर 5, 2020
सुटतय हातून काही,उमगे मनास,
धरता येत नाही, आहे खूप आस,
आठव येत राहते, प्रत्येक क्षणी,
खुणावती सतत गत आठवणी,
वरवर कित्ती भासते जरी चांगले,
सल उठे काळजात, न ते दिसले,
काहीतरी रुतले असते खोलवर,
मम जीवनतरु फुलवावा ॥ प्रभु.... ॥
सत्संगतिसलिला देई
सद्विचार रविकर देई
वैराग्य बंधना लावी
हे रोप वाढिला लावा ॥ मम.... ॥
आयुष्यात संपर्कात येतं कुणी न कुणी,
काही खूप जवळ येतात, काहींच्या फक्त आठवणी,
खुप बोलायचं असतं,
पण मूक व्हावं लागतं,
प्रकट व्हायची वाटे भीती,